De gynaecoloog schoof het DNA-spoor in het gelikte apparaat. Gregory Theeuwen mocht meekijken. Het spoor was onttrokken van zijn pasgeboren zoon die twee kamers verder in een wieg lag. Zijn vrouw had de bevalling goed doorstaan. De punctiescores gaven geen reden voor ongerustheid.
‘Duurt een paar minuten,’ zei de gynaecoloog en keek opzij. ‘Eigenlijk doe ik dit niet graag, mijnheer Theeuwen, maar ja, nieuwe routine.’
‘Geen probleem,’ reageerde Gregory zelfverzekerd, ‘we kunnen de kwaliteit niet te grabbel gooien.’
‘Zo is het, degeneratie brengt alleen maar ellende.’
Op het beeldscherm ontstond beweging, eerst getallen, daarna een ovaal met een kleur: rood!
Gregory schrok.
‘Jammer,’ zei de gynaecoloog, ‘dat wordt destructie.’
Gregory herstelde snel. ‘Dan proberen we het gewoon nog een keer.’
Hier is over het dystopische in elk geval geen twijfel mogelijk!
Overigens zit dat hem hier niet zo zeer in de techniek (die is er misschien nu al en anders binnenkort), maar in de wijze waarop er over gesproken wordt.
@Fons, een verhaal dat heel goed past binnen het wedstrijdthema. Goed geschreven ook!