Gistermiddag, lopend langs de IJssel.
In de bocht een oude vrachtschuit met open roef,
k’doem k’doem k’doem langzaam dichterbij.
Aan ’t roer een krachtig lijf in oliejas.
Een échte oliejas… zo’n mooi beeld…
Voerman, Breitner, maar dan anders.
Betoverd blijf ik staan. Een houten naambord: ‘Helena Zutphen’.
En ja! Een prachtige vrouw met golvend dieprood haar aan het roer.
Een krachtige, uitbundige, volle zwaai naar mij,
naar hier, op de uiterwaard.
Een ontroerd terugzwaaien.
Een alles overstijgend gevoel ontstaat.
Onpeilbaar groot en diep en ik moet mee, mee…
Maar nee, ik laat haar gaan, ze kijkt niet om.
Ik kijk en kijk tot Zutphen toe.
Wat is dit mooi, dit beeld.
Onzegbaar mooi.
Zo mooi!
God, wat ben je mooi!
