ik ben gevangen in de tijd
gestruikeld tussen toen en dan
verkeer ik in de eeuwigheid
van het eeuwigdurend nu
en het nu bestaat niet eens
lost op bij elke tel
waardoor ik er niet ben
verkeer ik in de hel
er is geen voor en ook geen na
alleen dat eeuwigdurend nu
waardoor ik niet besta
ik ben geabsorbeerd door zwart
het zwart van een zwart gat
en al schreeuw ik nog zo hard
er is daar geen geluid
de tijd rekt uit
een tel duurt eeuwig
niets ontsnapt aan dat wat
zwaarder is dan zwaartekracht
diepzinnig!
Filosofisch pareltje.
In wat lijkt een vorig leven schreef ik iets van dezelfde strekking. Mijn huisarts kwam ’toevallig’ die avond langs en zag het op tafel liggen. De volgende ochtend werd ik wakker op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis in Brugge. Sindsdien is alles anders. Vooral veel mooier.
Bovenstaand staat uiteraard helemaal los van jou. Jij weet het in ’t hier en nu altijd weer erg mooi te verwoorden.
Dankjewel voor je woorden, Warvis, ik hoop evenwel morgenochtend in mijn eigen bed wakker te worden.
Het bleek een redelijke depressie die echter na 6 weken begeleiding en wat pretpillen al weer onder controle was. Dat kun je wel aan die nonnen overlaten.
Wat jou betreft; sweet dreams
Zulk prachtig Zwart.
Net de nacht die even opkeek en toen haar ogen weer sloot. Straks zal ze nog wel weer oven kijken en zich weer sluiten, als eb en bloed, hoog en laag, dag en zichzelf.
Ik bedacht het me vandaag nog, dat het heden zo ongrijpbaar klein is, dat het eigenlijk niet bestaat. Evenmin bestaat de toekomst, en van het verleden – hoewel ik er elke seconde meer van produceer – kunnen we niet zeker zijn.
Wat begrijpen we elkaar toch goed als ik dit goed begrepen heb. Zoals gewoonlijk;-)
Verlaat maar alsnog van een hartje voorzien, erg mooi
@Ineke, mooi!
@ineke Heerlijk metrum ook!