Het was op een literaire middag ergens in Gouda.
Eindelijk, ik zou mijn favoriete dichter gaan aanschouwen.
Ik kwam de zaal binnen en de lichten gingen uit.
Er heerste een vreemde doch respectvolle stilte.
De dichter begon te spreken, het was niet om aan te horen.
Zo slecht.
Hij stond er verloren bij. Niemand nam hem meer serieus.
Ik had nog nooit iemand van dichtbij zo hard zien vallen van zijn voetstuk.
De dichter was gauw van het podium verdwenen.
Gedesillusioneerd liep ik naar buiten toe en zag hem staan met al zijn boeken en een brandstapel.
Hij was er helemaal klaar mee.
Tijdens het verbranden van zijn oeuvre hoorde je zachtjes op de achtergrond muziek van J.J. Cale.
Dijkshoorn?
Ik sluit het niet uit
Verdomd goed geschreven.
Je schrijft zo werkelijk Jan. ik zie en voel zo die man staan op dat podium. echt mooi.
Een sterk stukje van droevig en zwak afgaan.