Ik wou dat ik een stufje had. Een stufje voor het leven. Dan vervaagde ik de lijnen wat. Bracht schaduw aan en leegte. En met het laatste veegje stufte ik mij uit.
Maar wie zou het stufje na mij vinden? Het stufje opgepakt van ietwat groezelig papier, gedachteloos draaiend tussen de vingers. Mijn opgerolde restjes vallen achteloos op de grond. Geen vage strepen, geen verhaal, geen restjes potlood meer. Alleen een groezelig vodje, zacht geworden door de wrijving van het stuffen, vindt de weg naar de mooie, zachte, grote handen. Die de resten wegen, en tot een propje knijpen dat in één keer in de prullenbak belandt.
Twee punten voor een uitgestuft bestaan, in de rebound, recycling is haar naam.
Prachtig, poëtisch.
Prachtig.
@Leo en @Levja Dank jullie wel!
Mooi! Leest als een gedicht