Het was nauwelijks een waarneming, die eerste keer. In de schemering van een naderende dagenraad reed ik er langs. In de bocht realiseerde ik me dat ik iets gezien had. Maar wat? Schouderophalend reed ik verder en vergat het voorval alweer snel.
De volgende ochtend schoot het me tijdig te binnen en ik minderde snelheid. Bloemen! Er lagen twee bossen bloemen. Het gevoel van een tragedie drong zich onweerstaanbaar aan me op.
In de periode daarna groeide het plekje gestaag uit tot een gedenkplaats. Eerst ontdekte ik een plaquette, later gevolgd door een lantaarn. De altijd aanwezige verse bloemen wekken de indruk van een groot gemis.
Toch wil ik niet van dichtbij gaan kijken, want, hé, ik ben geen ramptoerist.
je ziet ze hier steeds vaker, vroeger alleen in de landen rond de Middelandse Zee
Net als het klappen bij begrafenissen, stille tochten en meer van zulks.
Hopelijk is wel het plastic van de bloemen gehaald.