Schrijf mee!
« »

Maatschappij, Mensen

Monumentje

25 juni 2011 | 120w | Theo van Rijn | 0

Het was nauwelijks een waarneming, die eerste keer. In de schemering van een naderende dagenraad reed ik er langs. In de bocht realiseerde ik me dat ik iets gezien had. Maar wat? Schouderophalend reed ik verder en vergat het voorval alweer snel.

De volgende ochtend schoot het me tijdig te binnen en ik minderde snelheid. Bloemen! Er lagen twee bossen bloemen. Het gevoel van een tragedie drong zich onweerstaanbaar aan me op.
In de periode daarna groeide het plekje gestaag uit tot een gedenkplaats. Eerst ontdekte ik een plaquette, later gevolgd door een lantaarn. De altijd aanwezige verse bloemen wekken de indruk van een groot gemis.
Toch wil ik niet van dichtbij gaan kijken, want, hé, ik ben geen ramptoerist.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Theo van Rijn of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

3 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »