Vanuit de cabine waarin ik zit, zie ik mijn Bart, mijn innig geliefde man, met een toestel op zijn hoofd. Twee soepele groene slangen kruipen vanuit het apparaat zijn oren in. Zijn ogen zijn gesloten.
Tegenover hem zit de uitvinder, de professor. Die pompt heel aandachtig en op iedere tik van een metronoom, lucht door de slangen heen. Langzaam gaan de ogen van mijn man open. Voor het eerst in lange tijd staan ze vief en helder. Zelfs van hieruit zie ik die verandering.
Zou het echt waar zijn?
Mag ik geloven?
Men heeft me verteld dat het instrument verschrompelde hersenen zou kunnen oppompen zodat ze hun werk weer zouden kunnen doen.
Goodby Mr Alzheimer!
Ik wil in sprookjes geloven!
Recente reacties