Ze schreeuwt tegen het katje. Verder heeft ze niemand. En ze wil ook geen zorg. Ik kom zogenaamd koffie drinken; dan geef ik medicijnen, ze heeft schizofrenie.
Ze gaat zitten en legt haar handen in haar schoot, de eeuwige stofdoek in haar tachtigjarige vuist geklemd. Ik zie roodomrande ogen. Ik vraag of ze al gegeten heeft. Dan huilt ze opeens, grote dikke tranen. Ze heeft geen geld meer. Brood nog wel maar niets erop. Ik griezel van de superschone lege koelkast. Ik race naar de winkel voor beleg, fruit, vers brood, melk, eitjes; we drinken koffie. Ik ben dik over de zorgminuten heen.
ZÃj is het gelukkigst met het kattenvoer.
Ik schaam me voor ons systeem.
En u meneer Rutte?
“Ik ben dik over de zorgminuten heen” Dit ene zinnetje illustreert het hele stukje. Mensen zijn nummers en productie geworden. Jammer dat iets, zo mooi beschreven, zo in en in triest is
Hoe was het vroeger dan?
@Bertie, vroeger toen ik in de wijk werkte, werd je per dag(maandloon) betaald en niet per minuut. Iedereen werd geholpen en vaak deed je ook mog de sociale controle in de wijk. En oudere zieke mensen hadden genoeg om rond te komen.
Ik zal er een blogje over schtijven.
triest, die gedwongen verwaarlozong van degenen die ons grootbrachten