Plein 1944 in Nijmegen, is een grote diepe bouwput. Ik tuur naar beneden, naar die aanzuigende diepte, zie volop bedrijvigheid: miniatuurmensjes sjouwen materiaal, een kiepwagentje hobbelt over een zandweggetje, vloeibaar beton stroomt uit een slangetje. Het contrast is groot. Een gigantische kraan, torent hoog boven het gat uit. Een kermisattractie.
Over een paar jaar zullen mensen hier hun auto parkeren. Witgeschilderde pijlen wijzen hen de weg. Elke verdieping wordt uiteraard verlicht. En daarboven, op de begane grond, zal het plein als een dak de garage afsluiten. Bankjes worden geplaatst en misschien wel een ijssalon. Woontorens houden het winkelend publiek, uit de wind. Ik zie me hier al met een ijsje lopen en denken: Eindelijk heeft het plein een nieuw gezicht.
Recente reacties