De advertenties in de krant beloofden van alles, dit waren heel bijzondere dagen. Het schokkendst was wel die ene die de mannelijke lezer inpeperde dat de vrouwen deze dagen mooier dan ooit waren. Nee toch? Was het echt?
En ik woog af met wie ik de kerstdagen zou doorbrengen. Mijn moeder en zusje. Mijn oma. Wellicht een of twee tantes met bijbehorende nichtjes. Of een oudtante met haar dochter, die tante genoemd werd maar eigenlijk achternicht was. En daar dan de dochter weer van, een achter-achternicht. Maar nog steeds erg dichtbij, gevoelsmatig. Soms wat verder weg, maar “vrouw”, mooier dan ooit?
Het feest van de geboorte van de Zoon van God was weg, mooie vrouwen hebben de plaats nooit overgenomen.
