Je kent dat wel, zo’n uitgewisselde blik bij bijvoorbeeld een bushalte. Een korte verbondenheid die net zo snel eindigt als hij begon.
Tijdens die twee seconden ligt de wereld helemaal open, een grenzeloos scala aan mogelijkheden en een zonnige toekomst openbaren zich.
En dan komt de bus, knipper je twee keer, draai je je om en ga je verder met je leven, zij het met ’n ondefineerbaar gevoel in de onderbuik.
Soms lijken die twee seconden wel twee maanden te duren.
De bus is er.
Het openbaar vervoer heeft inderdaad, behalve een hoop ongemak en onhandigheid, af en toe zeker z’n charme