In november liep ik keihard tegen de muur, de spiegel glipte uit zijn lijst en reflecteerde in vele scherven ongenadig de persoon die ik toen was. Gebroken. Versplinterd.
De ergste schade was met hulp snel hersteld, maar niet alles.
In de ogen van de mensen die ik ontmoette herkende ik mezelf niet meer. Ik groette ze als oude bekenden, terwijl ze mij zagen als hun vriend. Met een lach loog ik de waarheid.
‘Het gaat goed hoor.’
Natuurlijk liep ik niet echt tegen de muur en natuurlijk viel er geen spiegel. Langzaamaan durf ik weer te kijken naar wie ik ben. Toch zie ik ook de breuklijnen in mijn zelfbeeld. Een nieuw patroon waarop ik mezelf weer wist te lijmen.
Ontroerend mooi en goed geschreven.
Hadeke. De combinatie van breuklijnen en opgedroogd lijm biedt vaak nieuwe perspectieven.
Hartelijk gefeliciteerd, Hadeke.
Dankjewel. Het algoritme heeft me weer verrast. 😀
Voor mij was dit stukje ook het meest treffend met het weekwoord zelfbeeld, dus fijn dat het een week in de schijnwerpers staat.
Hadeke, van harte gefeliciteerd.
Hadeke, gefeliciteerd met de weekwinst.