In de supermarkt krijg ik van een medewerkster van de voedselbank een papiertje in mijn handen gedrukt. Of ik boodschappen wil meenemen. Maar dat durf ik niet meer aan. Ik ben alleen, en een te volle kar zou argwaan kunnen wekken, dat ik ook boodschappen doe voor een ander. Want dan is ‘samen’ en ‘verbinden’ plotseling niet zo sociaal meer volgens de normen van de sociale dienst, maar voorbehouden aan een vals coronasentiment, en niet aan bijvoorbeeld een moeder en een dochter met een bijstandsuitkering, die door geboorte al met elkaar verbonden zijn. De medewerkster kan beter wachten op een BN’er met cameraman.
De paar boodschappen voor een vriendin in de bijstand breng ik vanavond maar, als het donker is.
« Schijfpijn
Een ongewenst lot »
« Schijfpijn Een ongewenst lot »
Column, Cultuur, Maatschappij, Mensen, Politiek
Sociale degeneratie
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Han Maas of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
2 reacties
Reageren
« Schijfpijn Een ongewenst lot »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Nieuweling)
Recent
- Raamvertelling
- Antropomorfisme
- 18 uur vliegen – 3
- Familie van
- De toren van Babel
- Spreekuur met Samira
- Lager Weserlust – Bremen 1943
- De teler
- Krijg de pest
- Dolgedraaid
Wat een treurnis.
Inge, dat is het zeker.