Woorden zijn niet meer nodig, alles is gezegd. De serene stilte tussen ons is als een deken van troost.
De muren zwijgen, zoals ze altijd deden.
Nog eenmaal raak ik je gezicht aan, om je mond speelt een glimlach. Ik bevochtig je droge lippen met een wattenstaafje.
Je ogen zijn open, maar je blik bereikt me niet meer. De vitrage filtert het felle zonlicht tot een milde straling.
De bel doorbreekt de stilte, de dokter neemt plaats naast het bed. Uit zijn tas pakt hij een spuit en en een flesje vloeistof.
‘Zal ik dan maar …?’ vraagt hij.
Ik knik slechts.
Langzaam verdwijnt het licht uit je ogen, je huid verstrakt.
Ik open de gordijnen en zie een wolkeloze hemel.
Sfeervol en mooi beschreven, Nel. Wat is de reden dat je de titel ook nog eens boven je stukje herhaalt?
Zoals jij dat altijd zo prachtig kan beschrijven Nel. Enkele kanttekeningen: de titel kan ik niet rijmen met de inhoud. De dokter meent (neemt) plaats naast zijn (het) bed.
De vloeistof zal hij waarschijnlijk ook uit zijn tas halen. Dat iemand direct na de handeling de gordijnen opendoet, lijkt me onwaarschijnlijk. Hgrt.
Nel. Een gevoelig stukje.
Volgens mij bestaat het woord vitragegordijnen niet. Vitrage volstaat, denk ik.
de dokter meent plaats naast zijn bed. Uit zijn tas neemt hij een spuit…
Tikfoutje Nel. Neemt in de tweede zin zou ik niet schrijven, want dan krijg je twee keer ‘neemt’.
Ewald, dank. Geen enkele reden, een foutje. ik vroeg me al af waarom ik een woord te veel had, terwijl ik er eerder 120 telde.
Willem, dankjewel. Ik heb een en ander aangepast. Het verhaal telde oorspronkelijk 99 woorden.
Met een beetje fantasie kun je de titel wel verbinden aan de inhoud. Wat betreft de laatste zin: die wil ik er toch graag inhouden vanwege de tegenstelling.
Han, dank. In mijn oorspronkelijke versie stond er ook ‘vitrage’, ik heb het maar weer teruggezet. Voor “neemt’ zoek ik nog even een alternatief. Inderdaad niet mooi, twee keer vlak na elkaar.
Mooi stuk, echter blijkt nergens dat ook de gordijnen dicht zijn, of bedoel je de vitrage? Grt.
Het is een absoluut geweldige blog. mooi beschreven!
Mooi geschreven
@Nel: hoe mooi beschreven, ik herken er de laatste uren van mijn moeder en (6 maanden later) die van mijn vader in. Het blijft intens verdrietig, maar sereen is het mooiste woord om de sfeer te omschrijven.
En: het leven gaat door, de zon schijnt alsof er niks gebeurd is. Wreed, maar ook waar.