Daar staat ze voor het raam. In volle bloei. Telkens flikt ze het weer. Ik loop naar buiten en steek mijn neus in haar bloesem. Snuif de geur diep op. Streel haar bladeren lief. Ze glijden zachtjes door mijn hand. Mijn eigenste grafmonument laat nooit het leven. Mijn mams, nu reeds 48 jaar dood. Zoveel jaren mis ik haar al. Dag in dag uit. Alsof de herinnering nooit mag wijken. Ik koester haar. Houd de gedachten aan haar levend, opdat ze niet verschralen. Wat is ze mooi. Een prachtige struik in het midden van mijn voortuin. Dapper blijft ze overeind. Onkruid aan haar voeten pluk ik voorzichtig weg. Kietel haar wortels, mijn roots. Ze glimlacht terug. Een slokje water mams?
Het leest lekker weg, maar roept de nodige vragen op….Grt.
Wat wil je weten?
Mien, heb je toevallig Orthodoxe roots? Grt