Met veel belangstelling kijk ik naar de Olympische Spelen, die hardnekkig Tokyo 2020 genoemd worden. Het logo was immers in veelvoud gedrukt.
Ik word in korte tijd ingewijd in sporten die ik anders nooit volg: skateboarden, handboogschieten, sportklimmen. Overzichtelijke toernooien met uitzinnige winnaars en ontroostbare verliezers.
Enorme vreugde en immens verdriet liggen steeds vlakbij elkaar.
De verhalen van de weg naar de Olympische top gaan ook over behoorlijke blessures, mentale misère en onmenselijke opofferingen.
Lichamen worden tot het uiterste getart. Oxidatieve stress ligt op de loer. Dit effect treedt ook op bij overmatig roken en drinken.
De Olympische gedachte ging ooit over het belang van sport voor een betere en vriendelijkere wereld.
Misschien iets liever worden voor het eigen sportlijf?
Acceptatie van het eigen lijf is al een groot onderwerp Lisette, laat staat dat het ook nog moet sporten….Grt
@Luc: ja, als je nu iets leert in de topsport is het wel dat je (pijn)grenzen moet verleggen… Ik ben blij dat mijn kinderen nooit zo goed hebben kunnen sporten, dat dit speelde. Al was daar het fanatisme aan de zijlijn ook wel eens stuitend.
Lisette. Ik hield vroeger erg van kijken naar sport. In de loop der jaren ben ik meer en meer gaan inzien dat commercie, politiek én de grote kijkmassa zulke hoge eisen zijn gaan stellen aan de sporters, dat velen zich genoodzaakt zien om naar steeds weer nieuwe (aanvankelijk niet traceerbare) verboden prestatiebevorderende middelen te grijpen, om aan die waanzin te blijven voldoen. Over de oxidatie van het lichaam bij met name duursporters heb ik het nog niet eens. Je ziet ook steeds meer sporters vrij jong overlijden, of op z’n minst in de WAO belanden.
@Cesar: allemaal en helemaal waar. Topsport is waanzin en fascinerend tegelijkertijd. In mijn jeugd (oma-praat) schaatsten mannen de 500m voor het eerst onder de 40 seconden. Hoeveel kan er nog af? En ten koste van wat??