Ik wil even een gedachte wijden aan de verhouding tussen mens en natuur.
Neem bijvoorbeeld de walnoot, lijkt deze niet sprekend op ons brein? En het maakt echt niet uit of je gelooft dat beide separaat zo geschapen zijn, of ervan overtuigd bent dat wij een gezamenlijke voorouder hebben. Beide zijn in twee helften verdeeld, er zit een bruggetje tussen, het hangt met kwabben aan elkaar en het zegt niet veel.
De nonsens die er wel uit voortkomen hebben weer een directe evolutionaire band met de schimmelige zwammen. In een groengrijs verleden was het allemaal een pot nat, een oersoep vol vage uitwisseling van gedachten.
Het fungicidenkvermogen van de wauwelende walnoot. De harde schedel die krakend in twee doppen splijt.
Mooie beelden Berdien, heel poëtisch.
Leuk stukje, Berdien en het themawoord mooi ingezet. Frappant genoeg hebben walnoten ook nog eens een heilzame werking op het brein: dagelijks een handjevol schijnt de kans op alzheimer significant te verlagen.
Neem bijvoorbeeld de prostaat van een man, lijkt deze niet sprekend op een walnoot? Het zou zo maar in deel 2 kunnen voorkomen. Grt.