‘Ik ga heen!’ zei ze, ‘Jij ook?’ Met grote ogen keek ik haar aan. Of ik heenging? Ik ademde diep in en uit. Mijn hart begon als een gek te slaan, zweetdruppels vormden zich op mijn rug. Drie weken geleden was het. Drie weken geleden had ik haar niet durven vragen. Vragen voor het gala. Nu is ze dood. Drie weken geleden had ik schaapachtig geknikt. ‘Ja’ had ik gezegd. Meer niet. Het was te weinig geweest. Ik had het moeten proberen. Nu was het te laat. Nooit zou ik het weten. Had ze me liefgehad? Het was mijn schuld. In mijn hoofd zei ze al nee. Ik had haar recht in haar hart gestoken en in de tuin begraven.
Mooi mysterieus stukje, dat veel vragen oproept. En nee, ik hoef de antwoorden niet te weten.