Als kind geloofde ik dat het wondermooie horloge van mijn vader, een pronkerfstuk binnen de familie, alle tijd in zich had.
Ik zag mijn vader niet vaak. Dus wanneer hij dan eens onder de douche stond, nam ik het horloge van de wastafel en sloeg het stuk met zijn hamer uit de garage. Ik geloofde dat we dan alle tijd voor ons zouden hebben.
Er kwam niets dan ‘gruizel’ uit, het viel in stukken uit elkaar, en de stilstaande wijzers overtuigden me dat de wereld zonder tijd was gevallen. Ik huilde.
Zo bleek het ook niet te werken. Mijn vader zette het op zo’n huilen dat het gebeuren mij een hele tijd bijbleef.
Alle tijd sindsdien, om precies te zijn.
@Jorre. Mooi….echter het doet vermoeden dat je het meermaals kapot geslagen hebt, telkens wanneer vader onder de douche stond. Loopt niet helemaal lekker dus. Ondanks dat, beter dan waar je hier ooit meer begonnen bent! Grt.
@Jorre, mooie kijk op tijd.
Eens met Rop. Ik zou ‘Dus wanneer hij dan eens…’ veranderen in zoiets als ‘Toen hij op een dag…’
Hoi, ik zie nu pas dat dit verhaal online is gekomen. Ik kreeg er geen melding van. Ik pas het aan, dank jullie wel!