Een wasmachine en een losse centrifuge, gasfornuis met oven, kastjes en planken: de keuken uit mijn jeugd. Ik zat op het aanrecht, terwijl mijn moeder er bezig was. Ik had een strategische plek geregeld.
Wanneer er een boterkoek werd gemaakt, kreeg ik altijd wel een rauw, mierzoet deegbolletje. Dat kon je dan plat drukken tegen je gehemelte. In de voorbereiding op een cake likte ik de pannenlikker af.
Het toppunt vond ik het gehakt. Ik mocht daar niet van snoepen, lintwormen enzo. Maar daar hadden we iets op gevonden. Zij kneedde er ei en paneermeel doorheen. Voordat ze het mengsel tot een mooie gehaktbal ging rollen, mocht ik de restjes van haar vingers schrapen.
Veel te klein voor die worm.
Leuk beeld van kleine Lisette, zittend op het aanrecht, van alles smikkelend.
@Lousjekoesje: ja, zulke plaatjes zijn warme herinneringen.
@Luc: leuk! En die gehaktballen waar daarna (dus?) ook de allerlekkerste!
@Willem: graag geschreven!
Als mijn moeder gehaktballen voorbereidde was ik er ook vaak bij, met eenzelfde intentie. Herkenbaar. Leuk. Grt
Van zo’n verhaaltje kan ik nu echt genieten Lisette; dank!
Leuk Lisette,ik hou ook van dit soort herinneringen. Toch bijzonder hoe die soms door een thema hier voorbij komen.
@Valerie: ja, leuk hè? Ik ga vaak een tijdje ‘sudderen’ op een woord, dan komt er vaak zoiets uit.