Als een onweer wolk lopend
Voegt de donder zich toe in jouw hoofd
Voegen de flitsen zich erbij
Dag echte jij
Herrijzend uit de as
Ben jij niet meer wie je was
Meegesleept door het grote zwarte vlak
De diepte in
Dag en nacht
Woede in je ogen
Niet meer kunnen dromen
Zonder ziel begaan
De hopeloosheid in je woorden
Het eindeloze zicht
Je voeten die staan stil
Je hebt het bericht al lang gelezen
Het tikken is gestopt
Al het leven wordt uit je hart geschopt
De muziek die klinkt nog door
Maar lijkt ver bij jou vandaan
Zonder lach en zonder interesse
Ben jij in rook opgegaan
En lijkt alleen het woord depressie
Er nog echt te staan
@Arwen: mooi hoe je de narigheid beschrijft. Je bent er vlakbij, begrijp ik?