Mijn eerste blauwe mobiele telefoon had een antenne en leek op een portofoon. Ik gebruikte hem bijna nooit. De telefoon was alleen voor noodgevallen. Toen mijn dochter met een gebroken been op brugklaskamp ging, stelde de mentor voor om haar een telefoon mee te geven. Ik dacht haar te verrassen met mijn mobiel. De tranen had ik niet verwacht.
‘Ik ben toch al stom met dat stomme been en dan ook nog met jouw stomme mobiel!’
Ik kocht een nieuwe kleine roze, die ze dicht kon klappen, met beltegoed en zonder antenne. Het verzachtte het leed enigszins.
Ook ik vond het toen tijd voor een nieuwe. Nu vele telefoons later, maken de kinderen nog steeds grapjes over mijn blauwe koelkastmobiel.
« Tegoed
Bijbeltegoed »
« Tegoed Bijbeltegoed »
Column, Familie, Mensen
Koelkastmobiel
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Annette Akkerman of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
3 reacties
Reageren
« Tegoed Bijbeltegoed »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Nagedachtenis)
Recent
- Doe niet zo kattig!
- Kroontje
- 1064 Ëš Celsius
- Ridder van het laatste woord
- Tand om tand
- Zuiver scheerwol
- Vouwtje
- Duitse staander (2)
- Voorval
- Cuspidaat
@Annette, levert het toch een mooi verhaal op.
Een nostalgisch exemplaar en inderdaad een leuk verhaal.
@Annette: ik herken veel in je verhaal. Toen mijn dochter (in 1997) geboren ging worden, heb ik als partner nog gebruik gemaakt van een ‘pieper’, verstrekt door de verzekeraar. Toen, vier jaar later mijn zoon, zich aandiende, verwees de verzekeraar me hoofdschuddend naar de mobiele telefoon-winkel.