‘Sorry mama.’
Zijn woorden zijn hol, zijn blik is leeg.
Ze staart hem aan, trachtend in zijn hoofd te kijken. Die onbereikbare diepte te doorgronden. Tranen vertroebelen haar zicht, ook op de toekomst.
‘Je hebt papa en mama veel pijn gedaan met wat je tegen ons schreeuwde vanmiddag.’ Hij bromt in zijn boord om snikken te verbloemen. Een man huilt niet, meent hij.
‘Sorry… Sorry! Oké? Nou goed?!’ Zijn hoofd wordt alweer rood. De volgende uitbarsting dient zich aan. Het hondje rilt.
Zijn broertjes komen binnen in de zo bekende spanning. ‘Mama, papa, we hebben iets leuks gedaan! Oh, zullen we… nog even buiten blijven spelen?’
Vader schuift de vakantiefolders onder de kranten. Het gezin sukkelt door. Gehackt door autisme.
Schrijnend verhaal, @Erik. Ik aarzel wel over de laatste uitleggende zin. Uit het voorafgaande blijkt dat de hele familie in gijzeling werd gehouden door gedrag van zoon/broer.
Met de zin ‘mama, papa … spelen?’ laat je in een paar woorden de impact op de andere kinderen zien. Voelbaar.
Indringend beschreven tragiek.
@Willem en @Nel, dank jullie voor de reacties. @Nel, het klopt ook dat in het beschreven geval het gehele gezin “gehackt” is. De titel is daarom expres dubbelzinnig gekozen. Niet alleen de persoon met autisme is gevangen (misschien een verkeerd woord) in zijn wereldje, maar ook de rest van het gezin, bijvoorbeeld bij een zogenaamde “meltdown” die waarschijnlijk aan dit verhaaltje vooraf is gegaan.
@Erik. Heel herkenbare situatie. Goed beschreven.
@tiny, dank je wel.