Het was een pact. De code, een erecode die niet geschonden zou worden. Nooit.
“Laat de anderen maar snitchen, wij zullen elkaar niet verlinken.”
Zo werd het ingepakt en opgeborgen. Jarenlang. Opdat de lijken nooit uit de kast zouden komen én nooit zouden worden aangepakt, was herpakken niet nodig, toch? Zo groeide het verlangen en steeg de spanning geleidelijk aan.
Tot uiteindelijk bleek dat zelfs rondcirkelen eindig is. De wil tot hercoderen wordt groter als je te lang om de brei heen hebt gedraaid. Al pak je het daarna nog op, af of uit. De koek is op, de glans eraf, de rek eruit.
Jaren later blijkt alles alsnog goed uit te pakken voor iedereen. Een pact van m’n hart.
Leuk gespeeld met pact en pak. De tweede witregel lijkt me hier niet echt functioneel. Te veel witregels komen het leesplezier vaak niet ten goede.
Eens