Daar stond hij, de losgeslagen idioot. Eindelijk.
Sandra had dit moment wel duizend keer in haar hoofd afgespeeld. In de meeste gevallen kwam hij er niet zonder kleerscheuren en ‘verbale veldslag’ vanaf. Geen enkel detail van zijn schuld aan haar dochter’s plotselinge overlijden zou ze onbesproken laten.
Hoe kon hij in zijn auto zijn gestapt na een avondje flink doorhalen in de plaatselijke kroeg?! Wat bezielde deze man en hoe kon hij zichzelf ooit vergeven?!
Sandra was sindsdien wanhopig. Van het één op het andere moment kon ze ontploffen en schreeuwen tegen haar ogenschijnlijk onschuldige ficus puglia in de hoek van de kamer of haar hele bestekbak door de keuken heen smijten, alleen omdat ze de blikopener niet kon vinden.
Mooi beschreven woede. En terecht.