Ik was in mijn bewegingsvrijheid beperkt. Toen ik een scootmobiel kreeg, dacht ik: nu ben ik een invalide; mijn nieuwe bewegingsvrijheid kan ik moeilijk aanvaarden. Je doet het niet op eigen kracht. Dat zit nu eenmaal in me: zelf doen, beslissingen nemen zonder hulp van wie of wat dan ook geeft mij vrijheid.
75 jaar geleden had ik ook moeite vrijheid weer te aanvaarden. Vrij bewegen op straat? Ik kreeg pijn in mijn nek van het achteromkijken. Op iedere hoek verkrampten mijn schouders, voelde ik of die ster nog wel op mijn jas zat.
75 jaar later mag ik de straat niet op terwijl er geen vijand is te zien. Zieken gaan naar Duitse ziekenhuizen. Wie had dat kunnen denken.
Historische gebeurtenissen en hedendaagse realiteit overlappen elkaar en vloeien ineen.
@Han, je vrijheidsdrang mooi verwoord. Vraag: loop je echt al tegen de honderd of is de vergelijking met 1945 een figuurlijke?
@Willem. Dank je. Nee, gelukkig niet. Ik kruip in de huid van een Joodse man of vrouw die de oorlog heeft meegemaakt, en nu dit virus weer. ‘Ik’ hoeft natuurlijk niet ik te zijn.
@Han. Was ik even vergeten …
@Willem. Haha. Tja, dat krijg je als je zelf tegen de honderd loopt.
@Han. Still going strong
@Willem. Leuk dat je dit schrijft. Mijn vader schreef dat altijd op een kaartje bij een bloemetje voor mijn moeder.
Wellicht een heel grote les wat er werkelijk toe doet?
@Levja. Precies!