Schrijf mee!
« »

Column, Familie, Liefde, Maatschappij

Lea et Daniël

23 april 2020 | 120w | tiny | 4

Wat een knappe meid achter de kassa.
Oogcontact. Ze glimlacht naar me.
Ik friemel wat, het lukt, mijn trouwring komt los en glijdt in mijn jaszak.
“Hoi, is het je eerste werkdag hier?”
“Uhm, is dat zo duidelijk?,” vraagt ze ietwat onzeker.
“Je doet het prima hoor, ik had je nog niet eerder gezien hier.”
“Vakantiewerk, lekker sparen voor een autootje.”
“Natuurlijk, zo doe je dat!” – Oef, ze is 18 plus –
“Pinnen?”
“Zeker wel!”

“Schat, ik ben thuis.”
“Alles gevonden? Zal ik even helpen met uitpakken? Hé… je trouwring mankeert!”
“Wat? Hoe kan dat nou? Ah, zeker die glibberige ontsmettingsgel van naast de winkelkarretjes. Ik verfris me even en ga onmiddellijk terug. Breng ik meteen nog een beker roomijs mee.”

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van tiny of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

4 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »