Stikdonkere nacht. Nou ja, een glimp licht van de straatlantaarn hulde de tuin van de kapitale villa in diepe schaduwen. De bewoners waren niet thuis, wisten we. We slopen door de tuin, in de geuren van kamperfoelie en pas gemaaid gras.
“Sst! Daar beweegt iets!” zei André.
We stonden abrupt stil. Ik omklemde mijn betonschaar steviger.
In het vale licht van de lantaarn bewoog iets langzaam over het grasveld. Op ons toe. In de villa bleef het donker.
“De waakhond?”
“Zij is allergisch voor honden.”
We observeerden de vrijwel geruisloze beweging over het gras.
“Hebben ze niet zo’n maairobot?”
Natuurlijk! Alom de geur van versgemaaid gras.
Op dat moment schoot de robot naar voren, beet in mijn kuit. De waakrobot…
Recente reacties