Mijn lief had zich aan boord van een schip geslingerd op een koude decemberdag. Hij had de hoop genoeg insecten te vinden om mee naar mij te nemen. Helaas koos het schip de zee. Ik miste hem, zoals alleen een spinnenvrouw een partner kan missen. Elke dag zocht ik het hoogste punt dat ik kon vinden om naar hem uit te kijken.
Sinds een week heb ik de ultieme plek gevonden. Elke dag kom ik weer iets hoger. Het is een kwestie van wachten in dit luilekkerland. Genoeg te eten. Rusten en de volgende dag weer enkele meters omhoog. Maar vandaag is het anders. De stapel is verlaten. Ik ruik vuur. Stik bijna in de rook. De zee blijkt onzichtbaar.
@Hadeke: wat een verbeeldingskracht!
Je neemt me helemaal mee, Hadeke.