Charles de schar scharrelt hongerig over de Noordzeebodem. Hij heeft wel trek in een zeesterretje. Altijd feestelijk, zoals ze met hun roze armpjes wapperen als hij toehapt. En het Ãs vandaag feest: het is precies tien jaar geleden dat hij uit zijn ei kroop.
Hij begint zowaar een ouwe scharrelaar te worden, grinnikt hij.
Maar verdomme, met de bolle ogen bovenop zijn platte kop ziet hij nog geen wurm, laat staan een sterretje. Alleen grote wolken opdwarrelend zand. De zeebodem schudt zwaar onder zijn platte lijf. Fijne verjaardag is dat zo… Knorrig stijgt hij op van de bodem om poolshoogte te nemen.
Die avond drukt Ouwe Rinus een kist bijvangst achterover. Moeder de vrouw is altijd blij met verse vis.
@Odilia. Mooi beeldend geschreven. Leuk bedacht, twee zo uiteenlopende scharrelaars.
Dank Ewald. Een verjongingskuur voor Charles 😈
@Odilia. Mooi verteld.
Odilia: Charles is een prachtige naam voor een scharrelende schar