‘Zo moet je het niet zien.’
‘Niet zien? Jullie hoeven alleen maar naar mij te kijken.’
‘Mogen we even binnenkomen?’
‘Hebben jullie difterie gehad?’
‘We vinden het ook heel erg, maar…’
‘Eén prikje was voldoende geweest. Meer niet.’
‘Laat ons even binnen, dan kunnen we erover praten.’
‘Kijk naar me! Wat valt hier nu nog over te zeggen?’
‘Het kost ons echt moeite om hier te komen hoor. We bidden iedere dag voor je.’
‘Ik heb niets aan godsdienstig antigif.’
‘Kindje, het was Gods wil.’
‘Zondag na zondag moest ik met jullie mee de deuren langs.’
‘Toen was je nog niet ziek. Dat ben ik nu wel. Ongeneeslijk.’
Na veel kijken zien ze elkaar, met de deur op een kier.
« Novum-difteria-somatique
Vastgepind »
« Novum-difteria-somatique Vastgepind »
Communicatie, Cultuur, Familie, Fictie, Maatschappij, Mensen
Ouderpardon (1)
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Han Maas of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
7 reacties
Reageren
« Novum-difteria-somatique Vastgepind »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Arbitrage)
Recent
- Er zijn nu eenmaal grenzen
- Schrijvers
- Writer’s block
- Gebonden champignonsoep
- De heer Vreeswijk – status van een staatslot
- Spookschrijvers – 2
- Spookschrijvers – 1
- Was
- Paradijspraat
- Evolutie van de mens
Ik voel veel pijn en schuldbesef in dit stukje. Ik begrijp alleen niet hoe onderstaande zin door één persoon (en welke) worst gezegd.
‘Toen was je nog niet ziek. Dat ben ik nu wel. Ongeneeslijk.’
@Louisa. De moeder natuurlijk. Als reactie op de zin daarvoor.
@Loisa. Of de vader, dat kan ook. Doet er eigenlijk niet toe.
@Han; de kloe is mij ontgaan. Nu wel duidelijk
@Louisa. Mooi zo.
Aangrijpend, ook spannend met dit open einde want: de deur staat op een kier…
@Thea van Dijk. Dank je wel!