Ze smijt de deur achter zich dicht. Weg van dat kamertje met apparatuur en pijnverzachtende, maar niet genezende injectienaalden.
‘Het wordt u te veel, hè?’ zegt een verpleegster. ‘Heel begrijpelijk als je je moeder zo ziet. Maar ze lijdt niet. En wat fijn dat ze u nog kent. Past u een beetje op uzelf?’
‘Kende ik mijn moeder maar; en al die naalden…’
‘Ja, dat begrijp ik, met uw achtergrond. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. Verslaving zit vaak in de genen. Net zoals de ziekte van uw moeder.’
‘Nee, Ik heb difterie gehad doordat…’
‘Dat is een vreselijke ziekte. Een vervuilde naald?’
‘Zo zou je het kunnen noemen.’
‘Dan heeft u nog geluk gehad. Vindt u niet?’
Recente reacties