Schrijf mee!
« »

Fictie, Mensen

Ons Vlaanderenland

27 augustus 2019 | 120w | N.D.D. | 4

De nacht geurde naar zout en toen hoorde zij de meeuwen praten. Keikopstad is geen kuststad. Toch waren de zeevogels tot hier gekomen. Ze herinnerde zich een tijd van lang geleden. Toen ze nog vinnen en een staart had. En een rij tanden in haar keel. Ze merkte dat haar gedachten steeds weer naar een huisje in de bergen gingen, want een meermin was ze al lang niet meer en op korte termijn zouden de zeeën weer groter zijn.
De meesten bakkeleiden liever over identiteiten. Ontkenners spraken haar roskammend toe als vragen over hoe en wanneer toevallig over haar lippen rolden. Ze waren wel gerust in een paar meeuwen. Maar alleen die laatste riepen: koop een zeilboot in de solden!

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van N.D.D. of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

13 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »