Ze was een moeder, zoals die er in de jaren vijftig en zestig uitzagen.
Ze werkte op kantoor, trouwde met mijn vader, en ging leren het huishouden goed te doen.
Daarna kwamen wij in hun leven: vier kinderen in twaalf jaar tijd. Haar handen vol dus. Aan ons, maar ook aan de was (zonder wasmachine), onze luiers (geen Pampers, maar katoenen lappen), en het dagelijkse avondmaal (geen Allerhande).
Het lukte haar wonderwel. Haar intelligentie kon ze niet meer kwijt in een baan. Die vertaalde ze in een prettige nieuwsgierigheid naar de wereld, en naar onze (school)ervaringen in het bijzonder.
Ik denk vaak aan haar, als ik weer eens een stapel wasgoed sta te vouwen.
Mam: je was meer dan bijzonder!
Mooi Lisette. Zeker respect voor huisvrouwen in die tijd!
Eens met Inge. (Ook met respect voor huisvrouwen in alle tijden.)
@Inge en @Nele: dank en dank. Het is bijna niet voor te stellen hoe hard de huisvrouw van toen moest werken. Mijn schoonmoeder zegt dat de kinderen daarom veel vroeger zindelijk waren. Het belang was veel groter dan nu, met de superaborberende luierbroekjes van nu.
Mooi eerbetoon.
@Louisa: zo is het ook precies bedoeld, bedankt!
Een moeder is volgens mij het meest functionele wezen op de planeet. Zowel in de mensenwereld als in de dierenwereld. Dank je voor deze mooie ode, Lisette.
@Levja: dank voor je dank!