Therapie. Ik schilder voor elk jaar van mijn leven een plankje. Ieder jaar een passende kleur. Ik stapel de plankjes en zie mijn jaarringen, mijn dna, mijn barcode.
Mijn jeugd van niet gespierd genoeg, niet slim genoeg, niet grappig genoeg, niet knap genoeg. De zwarte plankjes stapelen zich op. Afkeuring: zwart. Eenzaamheid: zwart. Weggegeven door mijn ouders die naar het buitenland gingen: zwart.
Eindelijk een paar rode lijntjes: de liefdes van mijn leven. Gedumpt, mislukte studies, drankverslaving, psychose, achtervolgingswaanzin. Zwart. Bijna waren de plankjes op, maar toen kwam mijn huidige vrouw met nieuwe. Een reddingsboeioranje plankje. Geboorte van mijn dochter: groen. Depressies, werkeloosheid, zinloosheid. Zwart.
Mijn zwarte verf is bijna op. Hopelijk heb ik nog iets aan de kleurtjes, later.
Mooi stuk, tslinger. Het is een mooi idee en ik zie het beeld voor me. Een beetje deprimerend. Maar een hoopvol einde.
Schilderen geeft veelal emoties bloot. Ik ben dol op houtskooltekeningen.Vooral omdat ik in het leven zo dol ben op kleur. Graag wens ik je veel kleurrijke dagen toe.