Ik heb het van mijn vader. mijn moeder had meer flair.
Ooit zaten we tegenover elkaar op een feestje, hij en ik. De andere gasten zwierden rond. Wij zaten zwijgend ongemakkelijk aan de zijkant. Wetende dat elk moment iemand ons uitbundig zou uitnodigen om gezellig mee te gaan doen. En die ons ‘nee’ dan zou interpreteren als een timide toestemming.
Zij zouden doordrammen, wij ons nog ongemakkelijker voelen.
Een enkele keer lieten wij ons overhalen, zoals die keer op de trouwdag van een goede vriend. Diens vader, een nuchtere boer, kwam me ophalen. Ik vond dat ik niet kon weigeren, de dans niet kon ontspringen.
Mijn afkeer vertaalde zich in houterige bewegingen.
Alleen mijn vader herkende dit. Dat deed goed.
Mooi portret van de hoofdpersoon en haar vader. De titel kan ik niet plaatsen.
Lisette: Een eerlijke beschrijving. Gelukkig zijn je woorden beter in dansen, over papier dan. De titel heb ik een vraag over: bedoel je ‘It takes two’ (to tango). Of bedoel je dat het opname nr 2 is (It’s – oftewel It is – take 2, letterlijk ‘Het is opname 2’)
@Hekate en @Berdien:het is niet echt diepzinniger dan dat er twee nodig zijn om te dansen. En ook dat er twee zijn die elkaar helpen door aan de kant te blijven.
@Lisette Dan moet de titel inderdaad ‘It takes two’ zijn.
Mooie scene, herkenbaar ook. Leuk dat die twee dat delen.
mooi, dat je vader het herkende, geeft een band.
@José: zeker, al was het op dat moment meer een gevoel van dubbele smart dan dat het ongemak halveerde.