Ik zag een jongen en zijn zwarte hond. Het was een avond in het depressief seizoen, eind september, begin oktober. Hij stond met twee voeten op de rand van de dom. ‘Er is nog zoveel dat je moet zien,’ zei ik. Ik toonde hem de stad, haar weerspiegelingen in het water en we telden alle sterren. Tegen de ochtend kende ik zijn naam en wisselden we boeken uit. Hij beloofde me het leven te leven, en nam de sneltrein naar Parijs. Ik herinner mij een kus en een ogenblik waarop alles klopte.
Toen wist ik niet dat er ook draken bestonden, en dat een perfect moment genoeg is als talisman voor de eeuwigheid, zelfs in tijden waarin alles verkeerd is.
https://youtu.be/XiCrniLQGYc
Mooi stukje, Nele.
Wat jij het depressieve seizoen noemt is voor mij persoonlijk juist het lichte seizoen. De zomer is doorgaans inktzwart; dan ben ik door draken omgeven.
Dank je wel Ewald. ? Persoonlijk vind ik de herfst ook een van de mooiste seizoenen, het licht staat lager waardoor kleuren nog kleurrijker lijken. En ik denk dat ik depressie wel een beetje begrijp, maar dat ik er weinig aanleg voor heb. Draken lijken me moeilijker dan honden, maar de zomer is bijna voorbij, Ewald. ?
@Nele. Mooi stukje. Ieder seizoen heeft zijn bekoring.
Een ogenblijk waarin – een ogenblik waarop
@Han: thnks.