Schrijf mee!
« »

Column, Mensen, Natuur

Fantastisch

17 september 2019 | 120w | lisette | 1

Van jongs af aan verzin ik verhaaltjes. Over knappe prinsen en over stoere politiemannen. Ik werd altijd blij van opstelopdrachten, waarvan de eerste paar woorden werden gegeven, gevolgd door het spannende puntje-puntje-puntje. Ik genoot van mijn zelfgemaakte vertellingen.
Tegenwoordig zit mijn sterke verbeelding me ook in de weg. Ik heb de vreselijke beelden van vluchtelingen op mijn netvlies en zie de natuur sterven. Deze werkelijkheid kan ik niet naar mijn hand zetten.
Mijn remedie is wandelen, elke dag weer. Ik probeer alles wat ik zie feitelijk te benoemen. En dan zijn er ook kauwen in de lucht, bomen die zachtjes wiegen in de wind en wilde bloemen in het gras. Dagelijkse waarheid. Daar schrijf ik dan maar een verhaaltje over.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van lisette of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

2 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »