De tunnel is lang, soms wat breder, soms wat nauwer, maar donker in het algemeen.
Er zijn roosters waar frisse lucht en licht doorkomt, maar een uitgang zie ik niet.
Ik moet blijven lopen om hier uit te komen, echter soms blijf ik vrijwillig dwalen,
want ergens geeft dat veiligheid; niet te hoeven kiezen, gewoon te blijven dwalen.
Dit is niet het leven wat ik wil. Dit is niet waarvoor ik adem en besta.
Ik moet doorgaan, doorlopen, niet omkijken, niet bang zijn voor wat er buiten misschien wacht.
De weg lijkt nog zo lang. Het lichtpuntje aan het eind nog zo klein.
Het is eng. Ik ben bang. Maar daar moet ik heen, dat is wat ik wil.
Leven!
Beste Leviswo43, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie