Op een regenachtige avond liep ik het naargeestige overheidsgebouw uit, toen ik een daar perfect bij passende grafstem hoorde. Een individu, wiens gelaatstrekken onder de schaduw van een paraplu oplosten in vage grijstinten, liep langzaam maar gedecideerd in mijn richting.
‘Het is een netelige kwestie aan het worden. Een mens kan niet alles wegstoppen in zijn onderbewustzijn en rustig verder leven alsof er niets aan de hand is.’
Ik verlangde naar mijn woordenboeken, als mogelijkheid tot ontsnapping. Al die cryptische en briljante woorden en zinnen, die erom vragen uit de duisternis tevoorschijn te komen… Taal biedt troost in benauwende situaties.
Wat is eigenlijk erger? Wegkwijnen in een gevangeniscel of een leven lang het vlechtwerk van verdringing en vergeefse ontkenning meetorsen?
Recente reacties