Met een ferme zwaai opent ze de deur die ze nooit heeft kunnen sluiten. Ze gaat naar binnen; en dan komt er ook iemand binnen. Haar hoge hakken klikken op de harde vloer en begeleiden de muziek van toen waarvan ze nooit heeft genoten.
Ze weet alles nog: die blik, haar nagels, de chocomel in d’r haar…
‘Loop even mee naar de gang, de muziek staat zo hard. Dan praten we gezellig even bij,’ zegt ze.
‘Wie ben jij dan?’
Op handen en voeten maakt ze knorrende geluiden. ‘Weet je het weer: “Scharrelvarkentje?”
Op de grond. Nu!’
‘Au, je hakken. Ik was een kind…’
‘Ik ook. Een kind dat niet meer naar school durfde.’
‘Au!’
‘Slokje chocomel?’
‘Gadverdamme!’
‘Knorren. Harder!’
@Han. Onverwerkt oud zeer is pijnlijk, maar wraakzucht is een lelijke karaktereigenschap.
@Ewald. Het is geen moralistisch stukje.
@Han. Nee, maar mijn reactie wel ☺
@Ewald. Dat begrijp ik, anders had ik niet zo gereageerd.