De vraag komt als een donderslag bij heldere hemel:
‘Wil je met mij verder?’
‘Na al die jaren?’ stamel ik.
‘Ik weet het zeker.’
Ik sluit mijn ogen: eindeloos vrijen op het strand, samen naakt de zee inrennen, broodjes smeren, wijn drinken. Daarna altijd weer het onvermijdelijke afscheid, het onzekere wachten, de eenzaamheid, het verlangen. Ik heb me er allang bij neergelegd dat we slechts genoten van de krenten in de pap. Meer zat er voor ons niet in.
‘Wat ben je stil. Ben je niet blij dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt?’
Hij neemt me in zijn armen. Ik huil.
‘Het is te laat, we lieten ongemerkt onze tijd voorbijgaan. Ik kies ervoor om alleen verder te gaan.’
Mooi Nel en triest in zo weinig woorden beschreven…
Dankjewel, Irma.
Op krenten alleen kun je moeilijk blijven verder doen.
Heel mooi Nel. Verrassend einde.
@Nel, ijzersterk.
@N.D.D. Daar heb je gelijk ik. Het voedsel wordt te eenzijdig op den duur.
@Inge, dank je wel!
@Cora, bedankt!
@Nel. Goed stukje. Ik mis toch wel een ‘waarom’.
Bedankt, @Han.
Het waarom is te vinden in: ‘Na al die jaren?’ Voor de hp kwam de vraag helaas te laat.
@Nele. Dat begreep ik wel. Misschien zoek ik naar meer.
@Han: de ‘meer’ is vaak de plot waar hele romans van gesponnen worden. (De uitdrukking klopt vast niet, maar ie klinkt gewoon leuk.) 120-woorden is daar te kort voor.
@Nel: komt er een roman van? #dtv
@Nele. Een kleine verwijzing is denk ij wel mogelijk. Kan ook bedekt weergegeven worden.
@Nel: hé, daar ben je weer! En ik val meteen weer voor je miniverhaaltje. Mooi!!
mooi stukje Nel, ook over de vergankelijkheid
@Nele, stof genoeg voor een langer verhaal of novelle
@Han, ik houd je suggestie in mijn achterhoofd bij volgende verhalen
@Lisette, dank je wel. Ja, dat was lang geleden, maar 120w is nog niet uit mijn hart. Veel andere activiteiten intussen op schrijfgebied.
FIjn dat je mijn verhaal leest en waardeert.
@José, hartelijk dank!
Wow, die vind ik mooi!
Romantiek en drama is voelbaar.
Heel mooi Nel! Precies genoeg. Geweldige balans!