Leni danste door het leven, een vlinder in een teer roze balletpakje. Haar krullen deinden mee als ze sprong en kuiltjes verschenen in haar wangen. Ze was ieders vriend, kwade woorden ketsten op haar af en maakten enkel de spreker ongelukkig. Ongrijpbaar was ze, onnavolgbaar, uniek. Haar hoofd bevond zich standaard ergens in de wolken.
Net als de wind en de regen geen genade tonen voor vlinders, heeft het stadsverkeer dat niet voor meisjes die door het leven dansen, ook al zitten ze op de fiets. Een hoofd in de wolken, een vrachtwagen, een klap. Toch grijpbaar, toch niet immuun voor al het kwade.
Zou zij dansen in de hemel, een roze engeltje met vlindervleugels, haar voeten in de wolken?
Indrukwekkend stukje Hekate.
Misschien nog mooier als de titel niet al de afloop weggeeft?
@Hekate: heel mooi beschrijvend over groot leed
Inge, je hebt gelijk over de titel, daar had ik beter wat meer over nagedacht.
Heftig.
een gruwelijk en sterk verhaal