Voor me een wirwar van herinneringen. Lachende gezichten, mooie landschappen, concertkaartjes, een theelepel, bierviltjes, een boxershort. Ik lach om alle gekke fratsen die we samen hebben uitgehaald en kijk naar alle foto’s waar we samen op staan. Gek, serieus, nat en vies, in avondtenue.
Mijn oog valt op een smoezelig lijstje: Make-up jatten bij een drogist, te paard door de Grand Canyon, reizen door Nieuw-Zeeland, modder worstelen, Sky-diven. Zomaar wat dingen die we samen nog moeten doen. Sprinkhanen eten en dansen in een fontein zijn doorgekrast. Met een ruk scheur ik onze bucket-list los en prik op de vrijgekomen plek je rouwkaart in het kurk.
Ik staar naar het papier in mijn hand.
En ga op weg naar de drogist.
Heel mooi Sanne! En de vragen die het oproept heerlijk vragen laten. Van mij een hartje! Klein puntje; springhanen moet denk ik sprinkhanen zijn. En voor mij zouden de “denkpuntjes” achter drogist weg mogen. Je hele verhaal zet al aan het denken. Sterk genoeg zonder die puntjes.
Dank voor je suggesties en comlimenten. Heb je puntjes verwerkt.
Groet
Sanne
@Sanne. Ik zag je naam en dacht: ha, leuk, Sanne is er weer. Tot ik je stukje las. Pijnlijk. Veel sterkte.
Je kunt nog een woord toevoegen, want modderworstelen is een woord, maar of dat heel belangrijk is …
@Ewald, gelukkig is het fictie
Dat was me ontgaan, Sanne. In dat geval: leuk om weer eens iets van je te lezen!
sterk verhaal Sanne vooral door de rauwe overgang, gelukkig fictie