Daar ligt ze, in het frisgroene gras.
Doodstil.
Mijn adem stokt. Ik begrijp niet wat er aan de hand is, maar ergens week ik dat ik dat wel doe.
Zachtjes loop ik naar haar toe, ik wil haar niet bang maken.
Nu ik haar van de zijkant zie, springen de tranen al in mijn ogen. Ze heeft pijn, ik zie het, maar ze probeert zich sterk te houden.
Haar buik gaat schokkend op en neer en haar ogen stralen, naast de pijn, alleen kalmte uit.
Doodse kalmte. Ik wil haar verlossen van de pijn, ik hoor haar zelfs kreunen. Haar lichaam en poten schokken als stuiptrekkingen. Ik kijk haar angstig aan en zij sluit haar ogen.
Dit verdient ze niet.
wel intrigerend stukje, week moet weet zijn
Als ze haar ogen sluit, dan gaat ze nog niet dood, denk ik. Er is dus nog hoop.
Is Sofie een hond of een hert? Of is ze nog iets anders?
@José: je hebt helemaal gelijk! Ik heb het niet gezien
@Nele: Sofie was mijn schaap. Ze was zo’n 13 jaar geworden, wat absurd oud is voor zo’n dier. Ze is later die dag nog overleden.