Het gebouw staat al symbool voor de vervreemding die ze voelt. Koude, geblindeerde ramen. Een winderig, verlaten plein in een stad zonder historie.
Eenmaal binnen wordt het niet beter: aanmelden bij een balie met breedgeschouderde bewakers, meteen identificeren ook. Er wordt een kopie van haar paspoort gemaakt.
De ruimte is sfeerloos, een rechthoekige hal waar her en der bankjes staan. Een koffieautomaat maakt het geheel compleet. De koffie is te vies om te drinken.
Wachten totdat ze aan de beurt is.
Ze probeert te overleven tijdens het gesprek. Haar partner vult haar verhaal aan met noodzakelijke details over de onwerkelijke werkelijkheid. Conclusie hoort ze later.
Wel krijgt ze nog een declaratieformulier mee. Voor de gemaakte reiskosten. Ze wil liever smartengeld.
Lisette: alsof het leven leeggelopen is. Stuur je het op naar het UWV?
@Berdien: dank, ik weet niet aan wie ik het zou moeten adresseren.
@Han: ik weet dat het smarteNgeld is, ga ik veranderen
@Lisette. Ik had nog helemaal niet gereageerd, haha! Een kille situatie goed beschreven!
Kil en koud, inderdaad knap beschreven. De koffieautomaat waar er alleen maar ondrinkbaar prut uitkomt is hier ‘een aardig extraatje.’
@Han: ik herlas mijn tekst een keer te weinig door, en zag dus te laat de fout, en kreeg daar een Han-achtig gevoel bij.
@Nele: fijn dat je mijn opzet herkent!
@Lisette. ‘Han-achtig’ gevoel… Nieuwe uitdrukking?
@Han: misschien nieuw, maar in ieder geval uniek. Het is het gevoel dat ik oa krijg als ik een taalfout zie, of een opmerking over een taalfout, die me niet eens is opgevallen. Maar ook als ik de licht sarcastische ondertoon lees in een maatschappelijke discussie. Een goed gevoel dus!
@Lisette. Iedereen heeft een redacteur nodig. Want wie ziet wel alles?
@Han: als ik ooit dat boek schrijf, wil jij mijn redacteur zijn?
@Lisette. Ervan uitgaand dat ik dat kan, wie weet!