Hij is de Rechter.
Zijn onwrikbare neus verschijnt immer als eerste, glimmend van onverholen eigendunk.
Zijn linkse assistent, in uiterlijke verschijning zijn spiegelbeeld, is nimmer ver van zijn zijde.
Samen hebben ze totale regie over de richting waar het naartoe gaat.
’s Avonds echter, nadat de publieke belangstelling hen niet langer in de spotlights zet, tonen ze het alternatief dat hun tweevoetig leven beheerst.
Het schijnsel van krachtdadigheid en besluitvaardigheid wordt in de gang achtergelaten. De vriendelijke dame die nooit klaagt bukt zich en omhult hen met wollige warmte, waarin geen enkele vraag of antwoord meer nodig is.
Zacht snurkend wordt het nieuws gemist. Een druppeltje glanzend kwijl glijdt zonder pardon naar beneden.
De vriendelijke dame drinkt haar koffie alleen.
@Berdien. Leuk bedacht, goed verteld.
Klein puntje: toe gaat – toegaat.
Berdien, ha mooi! En heel erg origineel!
@Berdien: mooi beschreven!
@Berdien. Leuk en apart stukje.
waar het naar toe gaat – waar het naartoe gaat.
@Berdien. Han heeft gelijk. Ik zat ernaast.
@Ewald. Er was al een dagvaarding naar je onderweg!
@Berdien, van mij een heel verdiend hartje! Met plezier gelezen.
Ik vraag me af welke schoenen deze tweevoeters dragen. (Ze glimmen vast net zo hard als hun onwrikbare neuzen.)