Het heeft negentien weken geduurd. En nu zijn ze eruit. De beslissing is genomen. Er valt een dik pakket in mijn brievenbus. Daarin zitten allerlei soorten ondersteunend bewijs: brieven van mijn psychiater, huisarts en de orthopeed. En hun eigen heronderzoek naar het besluit dat eerder viel.
De uitkomst is even pijnlijk als voorspelbaar: mijn bezwaar wordt ongegrond verklaard.
Naar de mening van de afdeling Bezwaar en Beroep van het UWV ben ik dus in staat om zo’n twintig uur per week te werken. Aangepast werk, dat wel: in de fabriek, de kas of het huishouden.
Ik laat het tot me doordringen, en word verdrietig en opstandig.
Met frisse tegenzin ga ik me voorbereiden op het beroep.
Een strijd om erkenning.
@Lisette. Wat triest voor je. Sterkte!
Her-onderzoek – heronderzoek
@Han: dank!
Realistisch de nare realiteit beschreven
Triest en absurd.
Sterkte met de strijd, Lisette.
Het kost zoveel energie steeds maar weer te moeten vechten .
@José: dank je. De waarheid is kaal te beschrijven, maar voelt enorm akelig.
@Nel: helemaal waar. Ik heb na veel gepieker en overleg met mijn dierbaren inmiddels besloten het beroep niet door te zetten. Het kost inderdaad weer ladingen energie, en die heb ik gewoon niet. En het te verwachten resultaat is niet echt hoopvol. Ik probeer me nu niet (wederom) mislukt te voelen.