Het was de dag voor kerst, maar mijn kerstgevoel ontbrak. De kerstboom was versierd en uit de keuken, waar mama de scepter zwaaide, kwamen heerlijke geuren. Daar lag het niet aan.
Het kwam door de dokter. Hij had beloofd dat ik met kerst weer haar zou hebben.
‘Ik heb nooit gezegd déze kerst,’ lachte hij op mijn verwijt.
‘Dat was flauw van hem,’ zei mama. ‘Maar weet je, je hebt wel een engelengezichtje zo met je kale kopje… Behalve als je zo boos kijkt.’
Ik lachte alweer, al was het dan door mijn tranen heen.
Steeds als ik mijn haar opsteek voor het kerstdiner, moet ik denken aan die kerst zonder krullen en hoe die rare dokter toch gelijk kreeg.
Irma: verhaal met lading.
Heel treffend, Irma. Helaas slaat kanker niet allen toe met Kerstmis. Helaas weer van twee lieverds afscheid moeten nemen. Ik zit nu eenmaal in die leeftijdfase. Toch geloof ik nog steeds in het nieuwe licht na de kortste dag of zoals ik het vaak noem, de langste nacht.Voor mij meer dan ooit is Kerstmis het feest van Licht en Liefde.
@Irma, het is een verhaal over het overleven van kanker, gelukkig dat de dokter gelijk gekregen heeft en je het allemaal kunt opschrijven.
Amen. 2 keer gelezen en onder de indruk.
Dank voor jullie mooie reacties! Gelukkig kan ik er nu met een glimlach aan terugdenken al was het voor een puber een vreselijke ervaring.