Op het gymnasium wilde onze charmante, grijzende conrector Timmerman onze namen weten. Het meisje met prachtig lang, zwart haar heette Juliska.
Die naam bracht hem in vervoering. Hij begon zowaar te zingen:
“Die Juliska, die Juliska, aus Buda-Budapest, die hat ein Herz voll Paprika, das kein’ in Ruhe läßt!â€
Dat was nog eens wat anders dan de studentenliederen die we van de droge leraar Latijn op het gymnasium erin moesten stampen.
Gaudeamus igitur
Iuvenes dum sumus.
Post iucundam juventutem
Post molestam senectutem
Nos habebit humus.
Laat ons verblijden
Zolang we nog jong zijn.
Na een fijne jeugd
Na de ellende van hoge leeftijd
Zal de aarde ons hebben.
Mijnheer Timmerman had blijkbaar zo zijn eigen versie om jong te blijven.
Leuk Cora! Fictie of een werkelijke herinnering?
@Ewald, zo is het echt gegaan!
Geweldige anekdote, Cora.
Met plezier gelezen.
Is het echt zo gegaan? Incluis de paprika’s? Leuk verhaal, Cora.
@Cora. Wat mooi!
Ik gun iedereen zo’n meneer Timmerman.
Hier word ik blij van.
Hoi Cora, inderdaad; mooie schoolherinneringen. Genoten!